Categorieën
Analyses Voorpagina

Hoe duw je mensen naar de flanken? Nou, zo dus.

Triomfantelisme overheerst onder de zelfbenoemde ‘middenpartijen’. Kirrend van vreugde verklaart Alexander Pechtold dat het ‘radicale midden’ overwonnen heeft en dat de ‘populistische partijen’ verloren hebben en nu aan de kant staan. Een vreemde stellingname. Want Pechtold – naar eigen zeggen een democraat – zegt daarmee dat zeker 1/3e van de Nederlandse bevolking er niet toe doet. Dat dit deel van Nederland buitenspel staat. Onbelangrijk is. ‘Wij bepalen wel even wat goed voor u is.’

Hoe is dit in het landsbelang?

Precies die houding drijft mensen naar de ‘populistische’ partijen. Is Pechtold dan zo dom dat hij dat niet ziet? En als dat zo is, hoe zit het dan met de juichende cheerleaders die het zo met Pechtold eens zijn en nu met slingers en toeters achter de Kunduz-coalitie aanlopen?

Goed bedoeld is de Kunduz-coalitie ongetwijfeld. Maar feit is dat de coalitie niet bindt. Zoals Jolande Sap steeds Mark Rutte voorhield dat hij de “premier voor alle Nederlanders” diende te zijn, zo gemakkelijk kiest Groenlinks nu voor één deel van de bevolking.

Nu helpen Groenlinks en de Christenunie D66 bij de uitvoering van een al jaren geleden uitgestippelde strategie.

In de jaren ’90, tijdens Paars-II, stond de jongerenbeweging ‘Opschudding’ op binnen D66. Onder leiding van mensen als Lousewies van der Laan moest D66 breken met het onder Hans van Mierlo in zwang geraakte automatisme van samenwerking met de PvdA.

Niet alleen vond deze liberalere groep dat D66 sociaal-economisch meer op zichzelf moest staan, men was het politiek-strategisch zat dat het aanschuren tegen de PvdA betekende dat bij verkiezingen kiezers steeds weer naar die partij terug gingen. Er moest een einde komen aan D66 als de ‘vluchtheuvel’-positie rechts van de PvdA, de parkeerplaats waar je als kiezer even een uitstapje kon maken als de PvdA even tegenviel.

De grootste uitdaging voor alle solidair-georganiseerde Westerse samenlevingen is het verkleinen van de steeds wijder en dieper wordende kloof tussen de hoger en lager opgeleiden. Iedereen die begrijpt dat juist het verergeren van deze kloof slecht is voor Nederland, zou daarom enige terughoudendheid passen bij het vieren van dit begrotingsakkoord tussen VVD, CDA, Groenlinks, D66 en Christenunie.

Wee de moeilijkebrillen- en tweed-dragers die straks verbaasd zijn over de wederopstanding van de politieke flanken.