Categorieën
Voorpagina

Steken in het hart: anekdotes

“Ik schrik tegenwoordig van mijzelf. Van de dingen die ik denk, die ik zeg”, begint de vrouw. “Al jaren werk ik hard. Heel hard. Ik heb kinderen opgevoed. Ik beschouw mijzelf als een sociaal mens. Ik stem al jaren SP.  Ik heb vluchtelingen geholpen. Immigranten. Ik heb jaren gevochten om mensen te kunnen helpen. En nu ben ik zelf in de vijftig. En wat gebeurt er? Wie vecht er voor mij? Alles wordt duurder. Ik houd steeds minder over. Ik moet dit betalen, dat betalen. Nu ook weer, de belastingdienst. Ik heb een nul-urencontract en wat nu? Ik moet belasting bijbetalen. En mijn zorgpremie gaat al jaren omhoog. Ik betaal voor anderen. Nou, ik ben er klaar mee. Ik hoorde gisteren op TV iemand zeggen dat we meer vluchtelingen moeten opnemen. Ja, hallo! En dat moet ik dan zeker betalen?!”

“Kijk”, zegt de man. Hij houdt zijn handen omhoog. Trillende vingers gekromd als duivenpootjes ontvouwen zich moeizaam. “Deze handjes hebben nog transistors geplaatst. Nu hebben ze artrose. Ik was 63 en ik kon bijna niks meer. Dus had ik een uitkering. Ik moest een keuring doorlopen van het UWV. Met een keuringsarts en alles. Resultaat: 100% afgekeurd. Niet leuk, wel logisch. Maar toen stond er in de krant iets over bezuinigingen op uitkeringen. En niet veel later kreeg ik een brief: opdracht voor een herkeuring. Dus ik naar dezelfde arts, die op dezelfde manier testjes deed en dezelfde vragen stelde. De arts keurde mij 100% goed. Ik kon mijn oren niet geloven. Ik vroeg hem hoe dat kon. ‘Daarvoor moet u bij het UWV zijn’, zei hij. Maar u bent arts!, wierp ik tegen. Het hielp niet.  Ik kon vertrekken. Twee weken later kreeg ik een nieuwe brief. Ik moest langs komen voor een gesprek over mijn uitkering.  Ook daar wilde of kon men mij niet uitleggen hoe ik opeens weer 100% goedgekeurd kon worden voor werk. Ik moest gewoon de kaartenbak uit. Bezuinigingen. Wat is dit voor een samenleving geworden?”