Zo lees je nog eens wat. Niet alleen gedonder binnen de PvdA om de uitspraken van Wouter Bos ten aanzien van Ehsan Jami, maar ook over de dubbele agenda(?) van Jami himself, of eigenlijk de mensen die hem adviseren. Eddy Terstall, de prominente PvdA’er die werd neergezet als een waakhond die door de PvdA op Jami afgestuurd zou zijn, haalt op de Amsterdam-pagina van de PvdA flink uit naar zowel Wouter Bos, als naar mensen als Afshin Ellian en Bart Jan Spruyt, die volgens Terstall zouden opereren als spindoctors voor Jami. Tegelijkertijd zegt Terstall doodleuk dat hij inderdaad als spindoctor optreedt. Hoe zit het nou? Aan wiens kant staat Jami nu eigenlijk, en: weet hij dat zelf eigenlijk nog? En waar staat Terstall dan nu?
Communicatiestrateeg en schrijver van het boek ‘Megafoonpolitiek‘. Op Twitter te vinden als @kajleers. Politiek bewust, voormalig financieel-economisch journalist, muziekmaker, professionele kletskous, schrijver. Geeft ook social media-trainingen, denkt graag met je mee over communicatiestrategie. En ja, content is en blijft King.
Het gaat niet om boeken, want die spreken niet. Er staan hooguit teksten in boeken die door lezers totaal verschillend geinterpreteerd zouden kunnen worden. Wie had ooit gedacht dat ene David Koresh door zijn interpretatie van de bijbel tientallen mensen de dood in zou jagen? Wie had ooit verwacht dat ene Mark Chapman in ‘A Catcher In The Rhye’ aanleiding zou zien om John Lennon dood te schieten? Hoeveel mensen lieten zich daadwerkelijk door ‘Mein Kampf’ inspireren om de straat op te gaan en Joden te gaan afslachten? Goed, niet weinig, maar er waren veel meer mensen die zich niet lieten inspireren door dat boek, sterker: die ‘Mein Kampf’ volledig afwezen.
Met een verkiezingsplatform dat bestond uit twee pilaren – een spijkerharde opstelling tegen het racaille in de banlieueus en rechtsliberale hervormingspolitiek – neemt Nicolas Sarkozy op 17 mei zijn intrek in het Elysée en dan begint het echte werk pas. Het uitvoeren van zijn ideeën zal in Frankrijk op veel verzet stuiten en voor het doorvoeren van zijn plannen zal hij een meerderheid van zijn partij, de UMP, nodig hebben in zowel de Assemblée als de Senaat. In het laatste orgaan zal het geen probleem zijn maar de Assemblée – het parlement – is dat een ander verhaal. Want er is ook nog een ’tweede Assemblée’ dat in Frankrijk steeds weer machtiger lijkt dan alle andere vertegenwoordigende instituties: de straten van Parijs, waar politici gemaakt of gebroken worden. ‘Sarko’ mag dan het Elysée gewonnen hebben, het is voor hem en zijn UMP raadzaam tot na de parlementsverkiezingen in juni het hervormingskruit droog te houden.